Flebilis narratio
Crambambuli fidelis canis venatorii, qui eo in summum discrimen adducitur, quod
inter feripetam et saltuarium duos dominos diversos huc illuc trahitur
miserrimus nesciens, quem sequatur. Haec fabula Mariae de Eschenbach
illustrissima narratur tanto cum amore bestiarum, peritiâ rerum, subtilitate,
descriptione morum personae praecipuae (i.e. Crambambuli), ut eadem inde ex
primâ editione factâ semper semperque animi lectorum inflammentur.
In aliquâ cauponâ Hoppius
venator convenit quendam vagabundum, qui appellatur Flavus; idem secum adduxit
canem. Hoppius venator hunc canem
incipit diligere magis quam umquam canem dilexit ullum alium. Itaque Flavo dat
duodecim lagoenas Crambambuli (i.e. Vini cerasini Dantiscani), ut accipiat hunc
canem, quem ex hôc tempore vocat nomine vini, pro quo accepit.
Canis autem recusat, quin cum venatore
abeat eidemque oboediat; post duorum demum mensium educationem severam canis
fit Hoppii venatoris amicus custosque fidelis. Unus in alterîus amicitiam est
propensissimus.
Aliquo die comitissa venit postulatum,
ut Hoppius sibi traderet Crambambulum dono mariti natalicio. Quod venator facit
eâ condicione, ut sibi reddatur, nisi comiti contingat, ut canem cibet aut sibi
oboedientem faciat. Paulo post Hoppio licet canem suum – interim ad maciem
deminutum – secum domum abducere, quia idem profecto respuit omne pabulum
omnemque hominem momordit sibi appropinquantem.
Eodem tempore in regione circumvagatur
quidam grex feripetarum, quo detrimenta ferarum augeantur quantitate inauditâ.
Itaque saltuarii severius puniunt fures silvestres, velut saltuarius superior
mulcat sugillatque aliquot mulieres puerosque, quos deprehendit ramos tiliarum decerpentes.
Innotuit unam ex his mulieribus esse amatam illius Flavi viri feripetae. Idem
autem saltuarium superiorem ulciscens interficit. Hoppius venator eundem
invenit mortuum, floribus tiliarum ornatum; in locum sclopeti saltuarii homicida supposuit detritam bombardam
miserabilem.
Nonnullis diebus post Flavus feripeta
et Hoppius venator unus in alterum incidit, ambo armati, Flavus sclopeto
saltuarii superioris, quo apparet eum esse homicidam. Hoppius Crambambulo
imperat, ut Flavum apprehendat, sed canis miserrimus inter dominum novum et
veterem huc illuc trahitur nesciens, quem sequatur. Denique decernit, ut sequatur dominum priorem, sed Hoppius
feripetam globulo percussum occidit. Deinde venator irâ incensus canem vult
necare, sed hoc facere verecundatus eundem reliquit ad cadaver sedentem.
Crambambulus autem nunc domini expers
vagatur famelicus. Aliquamdiu post Hoppius venator tam vehementer desiderat
canem suum, ut animum inducat eundem quaerere. At primâ luce limen domûs suae
transgressus gradu delabitur propter Crambambulum mortuum ante ianuam
prostratum – Hoppius numquam desinet dolere de hôc cane amisso.
In hac fabulâ Latinê reddendâ
interpres servavit normas aureae Latinitatis; paucissima tantum verba sunt
novata, sed semper secundum regulas Latinitatis antiquae.
|