Auctor - Editor - Translator       Textuum Latinorum


Editiones textuum  -   Versiones litteraturae
Narrationes / Fabulae novellae Poe
TRES FABULAE EDGARII ALLANI POE

Edgarii Allani Poe tres fabulae horrificae omnium illustrissimae („Cattus niger“ et „Ranunculus“ et „Puteus et pendulum“) a Nicolao Groß in Latinum conversae. Insunt lineamenta ab Alfredo Kubin confecta et fusum glossarium Latinê scriptum.

Cattus niger
(Angl. The Black Cat) primum editus est d.19. m.Aug. a.1843 in actis diurnis, c.t. United States Saturday Post.
Narrator primâ personâ narrans est uxoratus et valdê diligit bestias. Bestiolarum omnium eidem dilectissima est Pluto cattus, quocum intimâ amicitiâ coniunctus est. Aliquando idem vir incipit vim afferre uxori omnibusque bestiis – excepto Plutone. At cum domum veniat inebriatus, etiam Plutoni malefaciens cultro alterum oculum eius effodit. Atrox hoc facinus ut obliviscatur, denuo se inebriat vino adusto. Summê indignatus, quod a catto nunc anxiê evitatur, toti rei finem impositurus bestiam ex arbore laqueo suspendit.
Nocte sequenti in domo incendium exoritur, omnes homines inhabitantes vitam suam servare possunt. Incendio finito vir parietinas domûs suae perspiciens opus ectypon invenit muro inditum, quod formam habet catti. Necesse est aliquem bestiam de arbore desectam per fenestram in domum iniecisse, et potassio formam bestiae calci esse inustam.
Per menses vir nunc in suis somniis animique fictionibus vexatur phantasmate catti, sed denique, cum incipiat eandem bestiam desiderare, quaerit aliquam in illius locum supponendam. Mox invenit novum cattum priori valdê similem, qui fit etiam familiae bestia dilectissima. At is cattus in pectore habet album signum gabali, quo vir terreatur. Nocturnis suppressionibus doloribusque animae vir non potest, quin bestiam evîtet, sed cattus eo potius viro appropinquat. Denique vir summo angore atque timore confectus decernit, ut bestiam interficiat. At securi cum sit cattum occisurus, uxor se interponit, ut cattum servet, sed ipsa moriatur facinore infernali. Animo excitatissimo vir mugînans, quomodo defungi possit cadavere, in animum inducit idem parieti hypogei includere.  Deinde omnia e consilio fiunt et bene accidit, quod cattus aufugit – timore, ut vir putat. Cum nonnullis diebus post astynomi virum visitent, idem illos per domum ducit animo tranquillissimo. Confidentiâ sui magnâ et gloriosâ baculo pulsat illum locum muri, post quem cadaver abdidit. At hôc momento temporis subito e muro êditur lamentatio submissa et formidulosa...

Puteus et pendulum (Anglicê:  The pit and the pendulum)  est narratio brevis, quae ab Edgario Allano Poe conscripta est a.1842. Quae procul dubio est omnium Edgarii Allani fabularum ea, quae  habet plurimam exspectationem, fortasse prorsus omnium fabularum quae exstant. 
Narratio incohatur a causâ iudiciali. Narrator (qui simul est persona praecipua) a iudicibus damnatur, deinde animo relinquitur. Postea resipiscit in cellâ tenebrosâ. Interim legimus fabulam agi in urbe Toleto Hispanicâ. Narrator ex se quaerit, num in cellâ obscurâ exspectandum sit supplicium capitale. Aliquamdiu post captivus conatur carcerem explorare. Parietem manu tangit, usque dum revertatur ad locum, unde profectus est. Mensurat circuitum 50 ferê metrorum. Deinde studet per mediam cellam pervadere, ut computet diametrum. At pervadens caespitat; tum explorat aperturam, parvam cisternam. Cui aliquid inicit, ut audiat, quantae sit profunditatis.  Animadvertit in fundo cisternae esse aquam. Postquam captivo licuit aquam frustumque panis comedere, subito, ut iam antea, obdormiscit. Experrectus animadvertit se cellae magnitudinem computantem erravisse. Nam eadem non maiore est circuitu quam 25 metrorum necnon formâ quadrangulatâ, parietibus aeneîs. Necnon vir animadvertit se nunc esse vinctum. Aestimat autem lacunar esse altitudinis ferê triginta pedum aut quadraginta. Animadvertit lacunari impictam esse rem, quam putat esse pendulum. Subito apparent ratti, qui olfecêrunt carnem, quae captivo erat data.  Horâ post idem vir animadvertit lacunar esse humilius quam primo putavit necnon pendulum esse valdê magnum ponderosumque, quia sit metallicum.  Postea idem cogitat forte fortunâ prohibitum esse, ne moreretur in cisternam delapsus, et carnifices sui nunc aliam rationem quaerere, ut sibi parent mortem.       
Dies transiguntur, quibus captivus animadvertit lacunar etiam etiamque demitti, usque dum chalybs oscillans corpori suo sit tam propinquum, ut eandem odoretur. Pendulum formâ est semilunari, huc illuc oscillatur, magis magisque appropinquans. Vir horribiliter timet, ne pendulo dissecetur. Hac in re desperatissimâ virum subito subit cogitatio quaedam...

Ranunculus
(Angl. Hop-Frog) est morio aulicus. Rex autem ab eodem delectatur non solum propter Ranunculi facetias, sed etiam quia morio simul est nanus et mancus.
Ranunculi unica amica et familiaris est Tripetta ballatrix – ambo olim bello capti ex aliquâ terrâ barbaricâ missi erant ad aulam. 
Cum Ranunculus propter iocos suos magni aestimetur, sed minimê diligatur, Tripetta omnibus dilecta delicataque saepe potest Ranunculo benefacere.  In aulâ mox celebrabitur magna ballatio personata. Rex eiusque septem ministri frustra consulunt, quales vestes sibi sint induendae. Itaque Ranunculum Tripettamque iubent venire.
Rex scit Ranunculum taedêre vini, quia idem morio aulicus hac potione excitetur usque ad insaniam. At rex, qui amet iocos incultos, cogit Ranunculum, ut vacuefaciat poculum; quia morio non statim scit, quid suadeat, ei datur poculum alterum. Nanus anhelat cunctabundus. Tripetta procumbit ad pedes rêgis, ut veniam precetur pro nano miserrimo, sed dominus inebriatus vinum poculi infundat in faciem puellae.
Subito in oeco auditur mirus stridor.

Nunc animus Ranunculi videtur mirê exhilarari: morio alterum poculum ridens cum epotaverit, rêgi ministrisque explanat consilium personas instruendi, quod modo sibi vênit in mentem. Nec deest, ut est provisum, ingens tumultus, cum mediâ nocte octo pongones (i.e. magni simii) catenis inter se convincti caespitantes et mugientes in oecum irruunt, in quo securitatis causâ antea in locum candelabri suppositae sunt multae faces parietales omnesque fores sunt obseratae. In tumultu vehementissimo caterva pongonum concatenatorum vociferantium cum appropinquet catenae, e qua alioquin dependebat candelabrum, morio aulicus exsequitur ultionem suam formidulosam...
 

CD 33 paginae, datotheca pdf
ISBN 978-3-938905-01-2
num.mandatelae: 00204 pretium €  17,50
Exemplum legibile (pdf 104KB)
CD
retro