In valle montanâ angustâ, sed iucundâ die Ascensionis Domini homines se parant ad baptisma infantis celebrandum: natura est florentissima, homines hilariter commoti. In prandio sollemni et postea colloquia fiunt varia: de bonitate virorum mulierumque, de domûs aedificatione; qua in re tractandâ trabs quaedam nigra novae domui imposita causae est, cur avus narret rem, quae sequitur:   
Sescentis annis ante Iohannes de Stoffel eques Ordinis Teutonici agricolas huius vallis tenet servitute oppressos. Agricolae postquam coacti sunt, ut per duos annos praediis neglectis equiti Stoffelio aedificarent castellum, nunc iis mense Maio struendum est ambulacrum centum fagorum. Iidem cum essent desperati, quidam venator viridis auxilium pollicetur – sed mercedem postulat infantem non baptizatum. Tum agricolae fugiunt. Incipiunt struere ambulacrum, sed infeliciter. Die tertio tempestate cum magno fragore tonitribusque coortâ vir viridis agricolis iterum rem proponit agendam. Iidem quidem aufugiunt, sed Christina mulier quaedam Lindaviana suo marte facit pactionem: Vir autem viridis Christinae genam cum oscularetur, eadem mulier sibi videtur inflammari.
Deinde agricolae a Christinâ muliere diabolicâ sedati eidem assentiuntur. Ambulacrum autem quibusdam technis magicis perficitur recto tempore, ut agricolae subleventur. 
Primus infans neonatus a parocho fortissimo statim postquam natus est baptizatur, agricolae iubilant, sed in Christinae genâ macula quaedam pungens in dies crescit.   
E maculâ fit aranea nigra, dolores Christinae fiunt intolerabiles; cum proximus infans natus baptizetur, aranea parit multas araneas nigras minores, quae catervatim profectae necant pecora.
Exoritur magna egestas, accedit, quod eques irascitur propter boves suos necatos. Agricolae autem student diabolo morigerari, Christinâ ducente insidias parant proximae mulieri parturienti.
Nocte procellosâ Christina tertiam infantem matri ereptam diabolo affert. At parochus infortunium praesagit, properat ad locum, ubi Christina diabolumest conventura, cooritur pugna horribilis, in qua Christina deminuta redigitur ad araneam, diabolus autem fugit aquam benedictam, infans servatur et baptizatur. Deinde idem moritur, sed etiam parochus, nigris maculis insignis, fatis concessit.
Nunc in valle saevit bestia formidulosa. Aranea enim nigra nemini parcit, nec equitibus....
Sermo Gotthelfianus etiam hodie ad lectorum animos habet vim maximam.  Ieremias  eo quod in fabulâ suâ horrorem narrando opponit idyllio, amabilem sollemnitatem baptismalem in diviti praedio Emmano agendam ponit iuxta narrationem araneae nigrae saevientis formidulosam, animos legentium etiam vehementius commovet quam ipsi auctores fabularum horrificarum moderni.
Versio nostra Latina instructa est glossario abundanti.